Raport European Democracy Consulting zawiera analizę 72 instytucji, organów i agencji UE od 1952 r. do dnia dzisiejszego, obejmujących 89 stanowisk i blisko 500 osób piastujących określone funkcje w tym okresie czasu. Z analizy wynika, że europejska biurokracja wykazuje „brak reprezentacji i różnorodności”.
Najgorzej wypadli mieszkańcy Europy Wschodniej, którzy w całym analizowanym okresie czasu zajmowali zaledwie 2,7 proc. ról w instytucjach UE (czyli 13 stanowisk). Dla Europy Środkowej ta wartość jest nieznacznie niższa i wynosi 2,3 proc. (11 stanowisk) od 1952 r. Dla porównania, mieszkańcy Europy Zachodniej zajmowali łącznie 61,3 proc. stanowisk (294), a mieszkańcy Europy Południowej około 27 proc. (129). Mieszkańcy Europy Północnej – 7 proc.
Ponad 32 proc. osób z Europy Zachodniej zostało mianowanych na kierownicze stanowiska w instytucjach UE; ta wartość dla Europy Północnej wynosi 18 proc. i zero procent dla Europy Środkowej.
Według autorów raportu, od czasu powstania Unii Europejskiej Europa Zachodnia przejęła wyraźną i trwałą dominację nad wiodącymi stanowiskami Unii, otrzymując ponad 60 proc. wszystkich nominacji i 65 proc. skumulowanych mandatów – z czego jedna trzecia przypada na instytucje UE, czyli najwięcej w Unii. Jak zaznaczono, nawet ograniczając analizę do ostatnich dziesięciu lat, Europie Zachodniej nadal przypada ponad 50 proc. wszystkich nominacji na unijne stanowiska. Europa Południowa zajęła trwałe drugie miejsce. Co więcej, spojrzenie na ostatnie lata tylko zwiększa reprezentację Europy Południowej. Region jest z grubsza reprezentowany zgodnie z liczbą ludności, ale jest zdecydowanie nadreprezentowany w porównaniu z liczbą państw członkowskich.
Obecny skład najważniejszych stanowisk w UE (trzech mieszkańców Europy Zachodniej i dwóch mieszkańców Europy Południowej) odzwierciedla duopol Europy Zachodniej i Południowej w stosunku do instytucji UE. Regionom tym od 2004 r. przypada łącznie 90 proc. stanowisk w UE.
EDC definiuje „Europę Północną” jako Szwecję, Finlandię i Danię; „Europę Zachodnią” jako Irlandię, Francję, Holandię, Belgię, Niemcy i Austrię; „Europę Środkową” jako Republikę Czeską, Słowację, Węgry, Chorwację i Słowenię; „Wschodnią Europę” jako Estonię, Łotwę, Litwę, Polskę, Rumunię i Bułgarię; „Europę Południową” jako Portugalię, Hiszpanię, Włochy i Grecję.
EDC twierdzi, że rozbieżność ta jest wynikiem oscylacji w UE między „równą reprezentacją państw i proporcjonalną reprezentacją ludności” i zaleca, aby instytucje UE uznały tę kwestię i opublikowały roczne sprawozdanie określające jasne cele w zakresie poprawy reprezentacji geograficznej.
