Dotychczasowa wersja ustawy definiowała deportację jako przymusowe przesiedlenie narodów, mniejszości narodowych oraz poszczególnych osób z miejsc ich stałego zamieszkania, dokonane na podstawie decyzji organów władzy Związku Radzieckiego bądź poszczególnych republik związkowych. Obecnie do tej definicji dopisano również wysiedlenia obywateli z Polski w latach 1944–1951, realizowane m.in. na mocy układów międzynarodowych zawartych przez ZSRS i Ukraińską SRR z władzami polskimi.
W nowelizacji doprecyzowano również, że Ukraina uznaje nie tylko decyzje władz ZSRS i republik związkowych za działania bezprawne i przestępcze, ale także umowy międzynarodowe zawarte przez ZSRS i USRS z Polską, które stanowiły podstawę do deportacji w omawianym okresie.
Zgodnie z treścią ustawy, dotyczy ona przede wszystkim osób pochodzenia ukraińskiego, które między 1944 a 1951 rokiem zostały przymusowo przesiedlone z Polski. W akcie prawnym podkreślono, że proces ten wiązał się z pozbawieniem wysiedlonych ich mienia oraz ograniczeniem szeregu praw – politycznych, społecznych, gospodarczych i kulturalnych.
