W ramach nowego badania naukowcy z Purdue University, pod kierownictwem Adriana Broza, dzięki należącemu do NASA łazikowi Perseverance, odkryli skały, które wyróżniały się jako jasne plamki na czerwono-pomarańczowej powierzchni Marsa. Zdaniem badaczy wskazują one, że na niektórych obszarach Czerwonej Planety mogły kiedyś istnieć wilgotne oazy o klimacie porównywalnym do tropikalnego na Ziemi. Skały te są bogatym w aluminium kaolinitem, który powstaje na Ziemi po wypłukaniu wszystkich innych minerałów ze skał i osadów w wyniku oddziaływania przez miliony lat wilgotnego, deszczowego klimatu. Odkrycie zostało opublikowane w czasopiśmie Communications Earth & Environment.
„Tego rodzaju skały na Czerwonej Planecie są jednymi z najbardziej niezwykłych, ponieważ są one niezwykle trudne do uformowania. Potrzeba do tego tak dużej ilości wody, że uważamy, iż mogą one stanowić dowód na istnienie w przeszłości cieplejszego i bardziej wilgotnego klimatu, w którym deszcz przez miliony lat padał na Marsie” – mówi Briony Horgan z Purdue University.
„Klimat tropikalny, taki jak lasy deszczowe, są najczęstszym środowiskiem występowania kaolinitu na Ziemi. Kiedy więc znaleźliśmy ten materiał w miejscu takim jak Mars, gdzie jest jałowo, zimno i z pewnością nie ma wody w stanie ciekłym na powierzchni, oznacza to, że kiedyś było jej tam znacznie więcej” – twierdzi Adrian Broza z Purdue University.
Fragmenty kaolinitu, od kamyków po głazy, są najnowszym elementem lepszego poznawania klimatu Marsa sprzed miliardów lat. Wstępne badania przeprowadzone przez instrumenty SuperCam i Mastcam-Z łazika posłużyły do porównania tego materiału z podobnymi skałami występującymi na Ziemi. Fragmenty marsjańskie mogą dostarczyć istotnych informacji nie tylko na temat przeszłych etapów rozwoju środowiska planety, ale także tego, jak i dlaczego Mars stał się suchy i zimny.
Naukowcy nie wiedzą również skąd pojawił się kaolinit, ponieważ w pobliżu jego wstępowania w kraterze Jezero, badanym przez łazik Perseverance, nie ma żadnych większych wychodni (miejsce w terenie, w którym dana skała (ciało, warstwa) wychodzi na powierzchnię), z których mogłyby pochodzić jasne skały. Region ten, zdaniem astronomów, był kiedyś ogromnym zbiornikiem wodnym.
„Skały są wyraźnym śladem wpływu dużej ilości wody, ale nie wiemy skąd się wzięły. Być może zostały one zmyte do jeziora Jezero przez rzekę, która utworzyła deltę, a może zostały one rozrzucone przez uderzenie meteorytu i przypadkiem tam trafiły. Nie jesteśmy tego całkowicie pewni. Zdjęcia satelitarne wykryły duże wychodnie kaolinitu w innych obszarach Marsa, jednak, dopóki nie dotrzemy do nich łazikiem, te małe skały są naszym jedynym dowodem na to, jak mogły powstać. A obecnie dowody zawarte w tym materiale naprawdę wskazują, że deszcz w dużej ilości padał na starożytnym Marsie” – tłumaczy mówi Briony Horgan.
Naukowcy porównali próbki kaolinitu marsjańskiego zbadane przez Perseverance z tymi występującymi na Ziemi. Skały z obu planet były bardzo podobne. Oprócz klimatu tropikalnego charakteryzującego się obfitymi opadami deszczu, kaolinit na Ziemi powstaje również w systemie hydrotermalnym, gdy gorąca woda wypłukuje skały. Jednak proces ten powoduje wystąpienie w skale innego składu chemicznego niż w przypadku wypłukiwania w niższych temperaturach przez deszcz przez tysiące lub miliony lat. Skały na Marsie, jak podkreślają astronomowie, są kapsułami czasu, potencjalnie zawierającymi informacje sprzed miliardów lat na temat historii i warunków środowiskowych na tej planecie.
