Urodzony w Stryju (dziś Ukraina), kształcił się w Wiedniu, w czasie wielkiego artystycznego fermentu drugiej dekady stulecia. Studiował tam sztukę kompozycji i muzykologię (uzyskując stopień doktorski) i chłonął muzyczne nowości, w tym muzykę dodekafoniczną kręgu Arnolda Schönberga (nie będąc jednak formalnie jego uczniem). Po powrocie do wolnej już Polski został wykładowcą konserwatorium we Lwowie, był też aktywnym krytykiem i publicystą muzycznym.
Z uwagi na swe żydowskie pochodzenie podzielił tragiczny los milionów polskich obywateli, zamordowany przez Niemców w do dziś niewyjaśnionych okolicznościach – według badacza jego życia i twórczości, Macieja Gołąba, być może zginął, dobrowolnie wychodząc z ukrycia, by dołączyć do swej żony i syna.
Jego niezwykle ciekawa twórczość przetrwała wojnę tylko fragmentarycznie, daje jednak obraz wysoce indywidualnego stylu łączącego techniczną perfekcję, wrażliwość na dźwiękową kolorystykę, kreatywny stosunek do tradycyjnych form i pierwsze w muzyce polskiej przykłady recepcji techniki dwunastotonowej. Tej jednak nie znajdziemy w II Symfonii z 1933 roku – przystępnej, klasycyzującej, zachwycającej precyzją konstrukcji i wielobarwnością brzmień. Utwór został zarejestrowany na bardzo interesującej płycie „Józef Koffler – en homage” (EDA 2017) przypominającej dzieła z różnych okresów, na różne obsady, z cennym komentarzem prof. Macieja Gołąba. Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus wystąpiła tam, nagrywając live pod dyrekcją Krzysztofa Słowińskiego Koncert fortepianowy op. 13 (z Danielem Wnukowskim) oraz II Symfonię op. 17 (maj 2016, 30. Festiwal Warszawskie Spotkania Muzyczne, którego organizatorem był Związek Kompozytorów Polskich).
